Znaleziono 593 wyników

[teraz już też nie rozumiem xd]

- Czasami się opłaca - odparła. - Czasami.

- Zawsze można przestać - zauważyła.

- A to tak wypada, przy kobiecie?

- Chciałabym to zobaczyć.
Kolejny łyk wody. Aż się dziwiła Hansowi, że - jeden - tak szybko pije, - dwa - nawet nie kręci mu się w głowie.

Wytrzymały, oj wytrzmyały, ten nasz wampirek. Ale tak jeszcze kilka butelek i może, co...?
- Uważaj, jeszcze ktoś ci coś zrobi. Zobacz, jak tamten facet się krywo patrzy. - Wskazała na stolik nieopod ...

I co, kolejne gratulacje dla Briseis, za to, że sprawiła, iż Hans się uśmiechnął?
- Nie pasowałby ci do wizerunku - zauważyła złośliwie, ale na jej twarzy też pojawił się uśmiech.

- Nie powinno się dawać nikomu takich prezentów - powiedziała. - A nawet jeśli... - Przechyliła trochę głowę. - ...niektórych prezentów nie trzeba cały czas mieć przy sobie.

- Pewnie tak - potwierdziła. - Więc dlaczego ją nosisz? - Zapytała, pochylając się nieznacznie nad stolikiem - tak, jakby chciała nadać swemu pytaniu więcej konspiracji.

- Pewnie chcą pokazać, że są bogaci - powiedziała. Obgadywanie siebie jest przyjmną czynnością, prawda?
Podniosła wzrok na twarz Hansa, uważając, że to jednak tak nieładnie w takie okolice się wpatr ...

- Czasami tak robią. Kiedy nie mają pieniędzy - wyjaśniła. A to, że właśnie zasugerowała, że ma problemy finansowe... To też nieważne.

Masz rację, pomyliłam się - Eir wpatrywała się w okolice pasu Hansa. Okolice.
- Dlaczego tak twierdzisz? - spytała. - To, że ją piję nie oznacza, że ją lubię - dodała. Niemądrze, ale nieważne.

Widzisz, jak dobrze się dobrali? Żadne z nich o nich nie pamięta i żadne się tym nie przejmuje, no popatrz...!
Na początku kieliszek, teraz cała butelka... a przed Seis nadal ta sama szklanka wody. A ...

Być może wypadało coś powiedzieć, ale Briseis straciła dobre maniery sześć lat temu - całkowicie, można rzec.
Być może wypadało poprosić Hansa, o pokazanie katany, a nie wpatrywać się w nią cały cza ...

Kurczę, problem był taki, że Eir z oczu Hansa czytać nie potrafiła. A szkoda, ciekawe, co by tam zobaczyła.
Zmieniła trochę miejsce - nieznacznie, tylko się przesunęła, ale katanę zobaczyć już mogła ...

Wzruszyła ramionami.
- Nie wiem - odparła z prostotą, podnosząc wzrok na twarz wampira.
Zwierciadłem duszy, tak? Co ciekawego widział w nich Hans?

- Nie wyglądasz na dwadzieścia sześć lat - stwierdziła.
Nie wiedzieć czemu - ręce Hansa cholernie jej się podobały. Z długimi palcami, duże, z wielkimi paznokciami... Chyba za bardzo zagłębiam się w ...

Gdyby tylko wiedziała, że doprowadziła do tak rzadkiego zjawiska, pewnie by sobie pogratulowała. Tymczasem tylko szukała punktu zaczepienia na twarzy Hansa - w końcu w coś musiała się wpatrywać, a ręc ...

- Prawda - potwierdziła.

Owszem, nie wygląda. A widok Hansa trzymającego siekierę i walczącego z drzewem wydał się pannie Rinn conajmiej zabawny.
Hans mógł zobaczyć na jej twarzy delikatny uśmiech.

A szkoda, bo Seis zaraz zwróciłaby na nie wzrok. Dłonie są interesujące. Szczególnie te przedstawicieli płci przeciwnej.
- Czym się zajmujesz?

Interesuje, nawet bardzo, ale ze swojego miejsca nie jest w stanie go zobaczyć. Więc nadal wpatruje się w ręce Hansa.
- Nie jest interesująca - odparła, unosząc wzrok na twarz wampira.

Oczy Eir były turkusowe, tak jakbyś pytał. Jej raczej nie interesowały oczy Hansa, a jego dłonie. Przyglądała się im, jakby starając się ocenić, jak duży miecz mogą utrzymać.
- Nie, jeżeli pozna się ...

- Ano mogę - potwierdziła.
Zmiany w jego uśmiechu nie zauważyła, pewnie dlatego, że nie znała tego Upiernego. Przez duże "U".
- Briseis Eir. Dalej nie trzeba.l

Napił, napił, zauważyła.
- Bo go nie podałam - zauważyła.
Ta, jej szczerość mogła wprawiać w zakłopotanie. Ale chyba nie Hansa, prawda?
I on też wydawał się taki... inny. Blady. To chyba nie przez ...

Była człowiekiem, a jak. Ale dwanaście dni to szmat czasu...
Przyglądała się Hansowi, jakby czekając, aż napije się swojej śliwowicy.

Briseis podziękowała kelnerowi - nie miała ochoty na żaden trunek.
- Jesteś stąd? - zapytała, nie trudząc się, by podać swoje imię i nazwisko nieznajomemu.

Przed odpowiedzią zmierzyła Hansa wzrokiem, by dopiero potem powiedzieć:
- Proszę.

Skoro drzwi się nie zamykały, Briseis wkroczyła do karczmy. Rozglądnęła się wokoło, jakby zastanawiając się, co zrobić. W końcu usiadła przy jednym ze stolików i zajęła się podsłuchiwaniem rozmów.

Uniosła wyżej brwi, ale powiedziała tylko "chyba nie będzie takiej potrzeby". Grzecznie się pożegnała i wyszła.

- Nie znam gustów innych - zauważyła, kładąc na ladę wyliczoną sumę pieniędzy.